Popularne w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku pocztówki dźwiękowe były w zasadzie rodzajem płyty gramofonowej. Nazywane pocztówką ze względu na nośnik, który swym wyglądem i kształtem przypominał pocztówkę a także ze względu na to, że można było w miejscowościach turystycznych nagrać pozdrowienia na pocztówce dźwiękowej i wysłać jako pocztówkę. Pocztówki dźwiękowe zazwyczaj zawierały dwie melodie, wykonane były z tworzywa sztucznego ( później także pokrywane były już tylko cienką warstwą tworzywa sztucznego), popularne było umieszczanie na nich przez producentów rozmaitych ilustracji, motywów, zdjęć jak na klasycznej pocztówce. Pierwsze wydawane były w formacie widokówki, następnie także podwoił się ten format. Najczęściej odtwarzano je na gramofonach Karolinka i Bambino z prędkością 45 obrotów na minutę, zaś firmy zajmujące się ich masową produkcją to między innymi Muza, KAW, Ruch, Tonpress. Wśród nadruków umieszczanych na pocztówkach dźwiękowych można było znaleźć wiele motywów, na przykład kwiaty, zwierzęta, kopie dzieł sztuki i malarstwa, pejzaże miejskie, krajobrazy, zdjęcia artystów, itp. Tłoczono zaś na nich ówcześnie popularne na zagranicznych listach przebojów utwory muzyczne a także polskie przeboje. Liczne na odwrocie miały miejsce na przyklejenie znaczka pocztowego, na dane adresata oraz miejsce na krótką korespondencję, tak jak w zwykłej pocztówce.